Κόσμος πολύς, κάλαντα και χαρούμενες παιδικές φωνές, μπάντες σε κάθε γωνιά της πόλης μας...
Κάθε χρόνο υπόσχομαι στον εαυτό μου πως του χρόνου δεν θα αφήσω τα ψώνια για την τελευταία στιγμή, αλλά δεν ξέρω τι γίνεται τελικά και παραμονή Χριστουγέννων βρίσκομαι στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Αρχίζω να πιστεύω πως ψάχνω για δικαιολογίες για να βρεθώ στην πλατεία Αριστοτέλους, να περπατήσω στηνΤσιμισκή και την Μητροπόλεως, όπου πλανόδιοι μικροπωλητές απλώνουν τις πραμάτειες τους, τα ζαχαροπλαστεία μας ζαλίζουν με τις μυρωδιές και ο κόσμος σαν πολύβουο μελίσσι πάει και έρχεται, σταματάει για να δει και να ακούσει τους μουσικούς, φωτογραφίζει και φωτογραφίζεται- είναι και αυτό το facebook βρε παιδί μου, να ποστάρουμε και καμιά φωτογραφία για να δείξουμε πώς περνάμε-και συνεχίζει...
Δεν αγόρασα τίποτε σπουδαίο για μένα, τα δώρα ήταν η αιτία που με έσπρωξαν στο κέντρο και μάλιστα δώρα για μικρά παιδιά , τους μεγάλους πρωταγωνιστές των Χριστουγέννων. Είναι αυτά που ομορφαίνουν τη ζωή μας, είναι αυτά που μας κάνουν να νιώθουμε σαν μικρά παιδιά, είναι αυτά που αναζωπυρώνουν τις παιδικές μας μνήμες, ζωντανεύουν τις μυρωδιές και μας γεμίζουν με γλυκές αναμνήσεις.
Το πέρασμα του χρόνου σπρώχνει τις δυσκολίες, σκουντάει τα δυσάρεστα μακριά, εξωραΐζει τις μνήμες και τις ντύνει με μια γλύκα που κάνει το μυαλό να ταξιδεύει πίσω στο χρόνο, τότε που λιλιπούτειοι κι εμείς, περιμέναμε να πούμε τα κάλαντα και κοιτούσαμε στα χέρια τους μεγάλους περιμένοντας κάποιο δώρο...
Αχ, αρκετά με τη νοσταλγία μου...
Καλά Χριστούγεννα!
Να τα γιορτάσουμε σαν τα ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ!!!
ΤΗΑΛΑΤΤΙ :-)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου